sensatie!

Hallo allemaal!

Dinsdag 9 april:
Om te beginnen toen we aankwamen lag er een vrouw met een uterusruptuur. Op het dooie gemak wachten we af tot de artsen er zijn, de keizersnee set wordt aangekocht, het dossier netjes wordt opgemaakt,… Ondertussen maakt het niet uit dat de vrouw blijft bloeden en bloeden, de baby is toch al dood. Bij de keizersnede zagen we dat het kind gewoon los in de buikholte in het bloed dobberde want er was een gigantische scheur in de uterus. Op een lelijke manier hebben ze de uterus verwijderd. En  maar lachen met die vrouw want twee kinderen was toch al meer dan genoeg. 25jaar was de vrouw.
Toen we terug op verloskamer aankwamen was de vroedvrouw bezig met de bevalling van een mors in utero van een tweeling van ongeveer 27weken. Ondertussen lag er ook nog een vrouw, 7maanden zwanger, bradycardie en bloedverlies. Tot verbazing van assistent het konijn leefde de baby nog. Na reanimatie van 20minuten kwam de baby er stilletjes aan door (een verwarmlamp van een reanimatiekar in dit land is toch echt wel heeeeel warm als je daar 20minuten onder moet staan reanimeren).
Vervolgens lag er nog iemand met een zware pre-eclampsie. Zonder levertesten en stollingstesten hebben ze daaar een keizersnee op gedaan. De vrouw had nadien een hemoglobine van 3,9gr/dl.
Tijdens onze middagpauze zeiden we tegen elkaar: nu nog een tweeling en een stuitje en het is compleet. En ja hoor onze dag eindigde met een bevalling van een tweeling allebei in stuit!
Vorige week Donderdag en Vrijdag was het staking en deze week weeral staking van Woensdag tot en met Vrijdag. Wij werken gewoon door , maar de kleinere ziekenhuizen zoals de polikliniek zijn gesloten. Hierdoor komen er dus ook veel meer vrouwen in het grote ziekenhuis bevallen. Ze staken nog steeds voor hun loonsverhoging. Deze morgend zijn de studenten in opstand gekomen en hebben de straten afgesloten en dinges verbrand, maar daar hebben we niets van gemerkt. Toen we naar de markt gingen zagen we wel nog wat brokstukken aan de kant van de weg en overal veel politie.

Zondag zijn we met onze huisbazin naar Cinkassé gegaan, de grens over naar Burkina Faso om er iets te gaan eten en  drinken. De rit heen en terug waren niet de aangenaamste. Een uur lang met 4 dikke vrouwen plus wij twee in een auto die geen veringen meer heeft op de hobbeligste weg en heel veel rood stof. Ze zijn bezig met het heraanleggen van de weg tussen Dapaong en Cinkassé en dus werden het allemaal kleine zandweggetjes die we moesten nemen. Wij zagen oranje toen we terug thuis waren! Grappig zicht.

Toedeloeee! xx